عبـادت خـداونـد

روزی جوانے نزد حضـرت موسے (علیه السلام) آمد و گفت: ای موسے (علیه السلام) خـدا را از عبـادت من چہ سـودی مے رسـد ڪہ چنیـن امر و اصـرار بر عبـادتش دارد؟

حضـرت مـوسے (علی نبینا و آله السلام) فرمـود:
یاد دارم در نوجوانے از گوسفنـدان شعیب نبے چوپانے مے ڪردم روزی بز ضعیفے بالای صخـره‌ای رفت ڪہ خطـررناڪ بود و ممڪن بود در پاییـن آمدن از آن صخـره اتفاقے بر او بیفتـد.
باهزار مصیبـت و سختے بہ صخـره خود را رسـاندم و بز را در آغـوش گرفتـم و در گوشش گفتـم: ای بز، خـدا داند این همہ دویـدن من دنبـال تو و صدا ڪردنت برای برگشتـن بہ سـوی من، بہ خـاطر سڪہ ‌ای نقـره نیست ڪہ از فروش تو در جیـب من مے رود …

مے دانے موسے از سڪہ ای نقره ڪہ بهـای نگهـداری و فروش تو اسـت، بے نیـاز اسـت دویـن من بہ دنبـال تو و صـدا ڪردنـت بہ خاطر، خطر گـرگے است ڪہ تو نمے بینے و نمے شنـاسے و او هر لحظہ اگر دور از من باشے بہ دنبـال شڪار توست

ای جـوان بدان ڪہ خـدا را هم از عبـادت من و تو سـود و زیانے نمے رسـد، بلڪہ با عبـادت مے خواهـد از او دور نشـویم تا در دام شیـطان گرفتـار آییـم.

و مَنْ یعْشُ عَنْ ذِکْـرِ الرَّحْمٰـنِ نُقَیضْ لَهُ شَیطَاناً فَهُـوَ لَهُ قَرِیـنٌ

و هر ڪس از یـاد خـدا روی‌ گردان شود شیطان را بہ سـراغ او مے ‌فرستیـم پس همـواره قریـن اوست.

سـوره زخـرف آیہ ۳۶